Powierzchniowe utrwalenie

Powierzchniowe utrwalenie składa się z co najmniej jednej warstwy lepiszcza i warstwy kruszywa. Lepiszcze jako składnik powierzchniowego utrwalenia jest wyrobem asfaltowym np. lub emulsją  asfaltową. Kruszywo użyte do Pu musi być całkowicie przekruszone lub łamane o wąskim zakresie uziarnienia oraz praktycznie bez pyłów.

Technologia ta jest zaliczana do podstawowych zabiegów utrzymaniowych i remontowych dróg. Możliwość kompleksowej mechanizacji, duża wydajność oraz stosunkowo niewysoki koszt robót sprawiają, że jest ona chętnie stosowana przez wielu zarządców dróg. Głównym celem powierzchniowego utrwalenia jest zapobieganie dalszej degradacji nawierzchni poprzez uszczelnienie i odcięcie możliwości dopływu wód opadowych do podbudowy. Dodatkowo zastosowanie „powierzchniówki” poprawia walory estetyczne i uszorstnia nawierzchnię.

Pojedyncze i podwójne powierzchniowe utrwalenie nawierzchni

Pojedyncze powierzchniowe utrwalenie nawierzchni jest zabiegiem utrzymaniowym polegającym na kolejnym rozłożeniu  warstwy lepiszcza, a następnie warstwy kruszywa o wąskiej frakcji. Przy podwójnym utrwalenie dochodzi kolejna warstwa lepiszcza i grysu.  Każdą warstwę rozłożonego kruszywa należy zagęścić, a przed kolejną usunąć niezwiązane ziarna poprzedniej warstwy. Zarówno pojedyncze i podwójne p.u. jest stosowane na nawierzchniach związanych. Przed rozpoczęciem prac starą nawierzchnie należy oczyścić i wyremontować jeżeli jest to niezbędne. 

 

Potrójne i poczwórne powierzchniowe utrwalenie

Potrójne  i poczwórne powierzchniowe utrwalenie stosuje się na nawierzchniach niezwiązanych i wykonuje się je tak samo jak podwójne z taką różnicą, że zaczyna się od grubszych frakcji. Nawierzchnia żwirowa przed ułożeniem pierwszej warstwy powinna zostać wyrównana z nadaniem odpowiedniego profilu i zagęszczona.